Wat doe je als al je sportieve plannen in het water vallen? Je rug rechten en je inzetten voor het goede doel.
Corona stuurde dit jaar de planning van vele sporters danig in de war. Al mijn triatlons, en daarmee ook de bijbehorende vakanties, werden 1 voor 1 afgelast.
Al je doelstellingen verliezen is echt balen. Je traint een hele winter om in topvorm te zijn voor de seizoensstart, je volgt een strikt schema, en dan valt alles in het water. Je kunt dan zitten mokken en je sportprestaties afbouwen, of je kunt gewoon doordoen alsof de races toch nog zouden doorgaan.
Ik koos voor dat laatste. Ik bleef eigenlijk gewoon trainen alsof Ironman Lanzarote nog op de planning stond en er geen vuiltje aan de lucht was. Tegelijkertijd begon ik mezelf opnieuw enkele persoonlijke uitdagingen te stellen. Zo deed ik in mei een halve triatlon met een goede vriend op een zelf uitgestippeld parcours en waagde ik me in juni aan een 10km-tijdrit aan het Albertkanaal, om zo de raceprikkel af en toe nog eens te voelen.
Zulke uitdagingen zijn leuk, maar het is toch niet hetzelfde als een echte race. Het blijven trainingen, waardoor je sowieso altijd een beetje met de rem op sport, en er zit ook een limiet op wat je op die manier kunt organiseren.
Een tijdje geleden werd mijn aandacht echter getrokken door een nieuw initiatief. Ervaren fietsers van over de hele wereld begonnen zich te wagen aan een fenomeen dat “Everesting” heet. Hierbij kies je je favoriete helling en rijd je die net zoveel op en af tot je de hoogtemeters van Mount Everest bereikt, zijnde 8848m. Er is zelfs een officiële Everesting-organisatie die je prestaties beoordeeld (https://everesting.cc/).
Absoluut crazy. En daarom ook extra aantrekklijk. Al wat ik moest doen, was een heuvel kiezen en ik kon bij wijze van spreke meteen beginnen. Tegelijkertijd is het een uiterst zware uitdaging die je tot het uiterste van je kunnen drijft, met makkelijk 18 uur continu fietsen.
Zo’n lange inspanning heb ik nog nooit gedaan. 10u30 lang sporten tijdens een Ironman was al heel zwaar op diabetesvlak, laat staan bijna het dubbele. Anderszijds is het ook een kans om te experimenteren en te zien hoe mijn diabetes hierop reageert. Ik neem alvast een paar flessen cola mee om de suikers ook na 10 uur nog te kunnen opkrikken…
Na veel wikken en wegen en heuvels testen, besliste ik om ervoor te gaan: op 15 augustus 2020 zal ik van zonsopgang tot zonsondergang te vinden zijn op de Holstheide in Huldenberg, bekend van de Brabantse Pijl.
Ik wilde dit niet alleen voor mezelf doen, maar hiermee ook een goed doel ondersteunen dat me nauw aan het hart ligt: Hippo&Friends. Deze organisatie steunt wetenschappelijk onderzoek naar de oorzaak en genezing van type 1 diabetes. Het is hun ambitie om diabetes uit de wereld te helpen door het effectief te genezen. Misschien niet voor mij, maar wel voor mijn kinderen en kleinkinderen als zij het ooit krijgen. En als ik daar bij kan helpen, doe ik dat graag.
Steun jij mee dit initiatief? Doe dan een gift aan Hippo&Friends en/of kom me enkele beklimmingen vergezellen op 15 augustus. Aan de voet van de heuvel ligt een mooie boerderij waar ze heerlijke hoeve-ijsjes verkopen, wat het ook fijn maakt voor een weekenduitstapje.
Als ik erin slaag om meer dan 2500 EUR te verzamelen voor Hippo&Friends, zal ik bovendien niet stoppen op de hoogte van Mount Everest, maar doorgaan tot 10000 hoogtemeters!
Een gift doen kan via deze link: https://www.whydonate.eu/fundraising/everesting-for-diabetes/nl/
Hopelijk tot dan, het verslag lees je in een volgende post!