[activity id=2106577163]
Ik had me al enkele maanden geleden ingeschreven voor een halve marathon op de Louis Persoons Memorial in Genk.
Toen ik vorige week echter opnieuw de website van de race bezocht, bleek dit te zijn veranderd in een trail run van 22,4km. En dat juist op een dag dat alles is gedooid en er de hele dag regen is voorspeld.
Maar goed, vol goede moed de wagen in, vrienden ophalen en richting Limburg. Ik ben al een aantal weken mijn basale insuline aan het herconfigureren om de nachtelijke hypo’s weg te werken, wat het op suikervlak niet eenvoudig maakt. Ik had dus het plan opgevat om zonder insuline aan boord aan te komen en dan iets te eten net voor de race.
In de auto begon de suiker echter al serieus te dalen. Gelukkig kon ik dit goed volgen met de G5 en kon ik bij-eten tijdens het rijden. 2 ontbijtkoekjes en een energybar later was de suiker stabiel rond de 100 mg/dl. Toen we onze racenummer gingen halen, merkte ik dat ik mijn hartslagband vergeten was en dus enkel de polshartslag van mijn horloge had. Het zou dus op gevoel racen worden.
Bij de start 112 mg/dl, dus snel 5 dextro’s naar binnen gewerkt. Het eetplan was duidelijk, 1 gel na 8km, 1 na 16km, en ik was van plan me daaraan te houden.
Het parcours was een en al modder en plassen ontwijken om niet te snel natte voeten te krijgen. Het gevoel was goed en ik kon ondanks het terrein een stevig tempo houden. Suiker bleef gelukkig ook stabiel, en begon licht te dalen rond de 8km, dus naast de gel ook nog gradueel 4 dextro’s naar binnen gewerkt. Mental note: een gel uit je riem halen en opeten tijdens een race in de modder is niet eenvoudig, moet dit nog beter oefenen.
Na de eerste ronde van 11,2km begint de vermoeidheid wat te wegen en wordt elk bergje omhoog een uitdaging. Ik focus me op het aanhouden van mijn tempo, terwijl een groepje voor mij begint te versnellen. Ik loop een tijdje alleen en kan daardoor terug “in the zone” geraken. Intussen blijft het regenen, met af en toe een hagelbui.
16km en tweede gel. De Dexcom geeft geen signaal, dus ik zit even zonder suikermeting. Ik vertrouw er echter op dat ik niet te laag ga gaan omdat ik geen insuline meer aan boord heb.
De laatste kilometer zet ik nog een versnelling in om nog een paar tegenstrevers in te halen. Er staat 1:42 op de klok en ik eindig 12de van de 207. Dat is mijn beste plaats tot nu toe!
Suiker zegt 123, dus perfect geëindigd. We krijgen nog een kop tomatensoep en ik eet een recovery bar en spuit wat insuline om die te dekken.
Mijn benen lijken wel lood, nog 1 km kou lijden en uitlopen naar de parking in de gietende regen, daar de hele outfit vol modderdrek uit en een plastic zak in, droge kleren aan en de warme auto in.
Bij het afzetten van een van de vrienden krijg ik nog een stapel boterhammen met omelet voorgeschoteld, zalig! En een serieuze dosis insuline waard. Bij thuiskomst staat er nog eens eten op tafel, en daarna met de benen omhoog een paar uur in de zetel, tijd voor wat recup 😊. Morgen gelukkig alleen gaan zwemmen.